Çfarë mësojnë gratë?
Së bashku me “Shoqatën për Kualifikim të Dhomës së Industrisë dhe Tregtisë” (Weiterbildungsgesellschaft der Industrie- und Handelskammer, IHK) në Bon/Rein-Sig (Bonn/Rhein-Sieg) ne kemi përmbledhur informacione rreth hapjes së një biznesi. Këto informacione përfshijnë qysh nga zhvillimi i një ideje biznesi, metodat e thjeshta të kontabilitetit e deri tek marketingu.  

A ka pasur pjesëmarrëse që kanë qenë të suksesshme në hapjen e një biznesi?
Po. Një pjesëmarrëse e dikurshme për shembull ka hapur një restorant në Peru, një tjetër ka hapur një shitore rrobaqepësie në Uganda. Ajo pret dhe shet rrobat që bën vetë si dhe pajisje për punë dore.

Ju e shoqëroni kursin si punonjëse sociale. Cila është detyra juaj?
Unë u ndihmoj grave për probleme të çdo natyre dhe ato mund të më telefonojnë në çdo kohë. Grave që nuk dinë të shkruajnë dhe të lexojnë u ndihmoj më shumë gjatë kursit. Por gjëja më e rëndësishme është përkujdesja psikosociale: Kthimi është i lidhur me shqetësime dhe ankthe. Shumë gra nuk kanë më lidhje me njerëz të tjerë në atdheun e tyre, të tjera madje janë arratisur prej familjeve të tyre, për shembull për shkak të kërcënimit të një martese me detyrim. Disa gra kanë fëmijë, të cilët kanë lindur në Gjermani dhe pothuajse nuk e njohin fare vendin prej nga vijnë.

Për një grua që i rrit fëmijët pa partner është e vështirë të marrë dy javë të lira. Si e organizoni ju këtë gjë?
Para pandemisë së koronës kursi zhvillohej në Shën-Augustin, në Bon (Sankt Augustin, Bonn). Gratë dhe fëmijët e tyre merrnin strehim dhe ushqim në dhomat e mysafirëve të Steyler Missionare. Unë i prisja gratë në stacionin e trenit dhe i shoqëroja për në strehimin e tyre. Ishte menduar gjithashtu edhe për përkujdesjen e fëmijëve. Në këtë mënyrë u bë e mundur të shmangeshin shumë pengesa.

Çfarë ka ndryshuar lidhur me kursin për shkak të pandemisë së koronës?
Për momentin natyrisht që nuk mund të ofrojmë aktivitete me praninë e pjesëmarrëseve. Kjo gjë nuk do të kishte kuptim, sepse do të bëheshin bashkë gra që vijnë nga lande të ndryshme të republikës. Për këtë arsye kemi zhvilluar një seminar online, të cilin e kemi mbajtur për herë të parë.

Cila ishte përvoja juaj?
Dija e mirëfilltë mund të ndërmjetësohet online po aq mirë sa edhe gjatë mësimit me praninë e pjesëmarrëseve. Përveç kësaj e kemi zgjatur kursin në tri javë, por bëjmë vetëm tri orë mësim në ditë. Para kompjuterit nuk mund të përqendrohesh për një kohë të gjatë. Ndërkohë unë kam kontaktuar punonjëset sociale nëpër kampe, me qëllim që t’i përkrahin pjesëmarrëset për të pasur internet. Por mësimi nëpër kampe nuk është mësimi ideal. Atje ka zhurmë dhe jeta është e stresuar.